Μέχρι πριν είκοσι με τριάντα χρόνια, οι ολιγαρχίες και οι χούντες, όταν ήθελαν ο κόσμος να τρομάξει, έβγαζαν στον δρόμο άρματα μάχης και ο ήχος από τις ερπύστριες ήταν αρκετός προκειμένου να αμπαρωθούν όλοι στα σπίτια τους και να λουφάξουν. Έστελναν περίεργους τύπους να παρακολουθούν το πλήθος και να δίνουν αναφορά για το «τι κάνει ποιος και πότε». Μπορούμε να πάρουμε ως παράδειγμα την τέως Ανατολική Γερμανία, που είχε φτάσει στο σημείο οι χαφιέδες να είναι περισσότεροι από τον πληθυσμό. Σήμερα το δικό μας ολιγαρχικό καθεστώς, δεν έχει την ανάγκη των αρμάτων αλλά ούτε και των χαφιέδων. Τα έχει και τα δύο σε ένα. Αρκεί να στείλει έναν δημοσιογράφο με μικρόφωνο και έναν κάμεραμαν και το πρόβλημα λύθηκε. Εκτός όμως από αυτό, μιας και η τεχνολογία προχωρά, υπάρχουν οι καλοθελητές ρουφιάνοι με τα τελευταίας τεχνολογίας κινητά τους που προκειμένου να βγάλουν κανά δυό κατοστάρικα τραβούν αυτοί σε βίντεο το όποιο συμβάν θεωρούν άξιο λόγου και όλα είναι εντάξει. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι μάγιστροι της παραγωγής αλήθειας στα δελτία των ειδήσεων. Οι άνθρωποι που μαζεύονται στις πλατείες για να χορέψουν καθώς και αυτοί που τολμούν να κάνουν πορείες,  χαρακτηρίζονται «δολοφόνοι» από δημοσιογράφους – στελέχη των διαχειριστών ενώ ο αρχηγός τους, αποκαλεί όσους έχουν αντίθετη με τα πεπραγμένα γνώμη «ψεκασμένους».( https://www.youtube.com/watch?v=keLDkN4-Yvk, https://www.youtube.com/watch?v=7Qv35m8aJXk) Η ανοχή του χαρακτηρισμού αυτού από τους ανθρώπους αυτής εδώ της κοινωνίας που θέλουν να αυτοαποκαλούνται «πολίτες» δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από… κατάντια!!             

     Η πλειονότητα των ανθρώπων κατάντησε ένα δύσμοιρο και ετερόνομο πλήθος, που κατακλύζεται από δυνάμεις τις οποίες αφενός μεν δεν τις κατανοεί, αφετέρου δεν μπορεί να τις ελέγξει. Το πλήθος τρομοκρατείται από την ιδέα πως είναι αδύναμο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αυτή η κατάσταση αδυναμίας χτίστηκε αργά και μεθοδικά και ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια με το πρώτο μνημόνιο. Τα συνεχή φορολογικά μέτρα, οι απολύσεις, η αύξηση της ανεργίας, η υποτιθέμενη έλλειψη ρευστότητας, η εξάρτηση από τις τράπεζες και τώρα η πανδημία με ότι την ακολουθεί, δημιουργούν έναν φόβο, κρίσιμο στοιχείο του οποίου δεν είναι ο κίνδυνος αυτός καθ’ αυτός, αλλά η άγνοια, του σε τι μπορεί να μετασχηματιστεί αυτός ο φόβος. Δεν μπορείς πλέον να προγραμματίσεις τίποτε, δεν «υπάρχει μέλλον» και αυτό προσφέρει αμεσότητα και υλική υπόσταση στο φόβο. Το έδαφος πάνω στο οποίο θεμελιώνονται οι προοπτικές του βίου, είναι ασταθές. Δεν μπορεί να μας προσφέρει προστασία απέναντι στα χτυπήματα της «μοίρας». Τα αποκαλούμε έτσι γιατί δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε από τις αντιξοότητες που δεν δυνάμεθα να αποτρέψουμε εξαιτίας ακριβώς τις ανικανότητάς μας να τις προβλέψουμε. Η μοίρα σηματοδοτεί την ανθρώπινη άγνοια και ανημποριά και χρωστά τη δύναμή της στις αδυναμίες των ανθρώπων.

     Βαδίζοντας σε μία εποχή που οι μεγάλες ιδέες έχασαν την αξιοπιστία τους, ο φόβος ενός εχθρού φάντασμα ήταν ό,τι είχε  απομείνει στους διαχειριστές, δεξιούς και αριστερούς (ο Θεός να τους κάνει) προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Ακόμα καλύτερα όταν δεν πρόκειται για εχθρό αλλά για εχθρούς. Εγκληματικότητα, τρομοκρατία, οικονομική κρίση, θρησκευτικές αντιπαλότητες, ήταν μόνο μερικοί από τους φόβους μας. Τα παραπάνω μαζί με τους μετανάστες (που ξεχάστηκαν και θα επανέλθουν όταν χρειαστεί), την παιδεραστία, την «πρόσφατα ανακαλυφθείσα» από τα ΜΜΕ, σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση, την πανδημία Covid και τους ενοχλητικούς αρνητές της, δημιουργούν μία κατάσταση που υποχρεώνει την κοινωνία να στρέψει το βλέμμα της στο κράτος και στους διαχειριστές και να ζητήσει βοήθεια.
Δυστυχώς όμως για αυτήν, ενώ θέλει την προστασία του κράτους, όχι μόνο δεν προστατεύεται , αλλά ούτε και εμπιστεύεται την προστασία της σε αυτό. Το κράτος,  όπως το γνωρίζουμε, βρίσκεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αντιμέτωπο και εκτεθειμένο στην αρπακτικότητα δυνάμεων που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε και να υποτάξει. Αυτός είναι και ο πρωταρχικός λόγος που οι «κυβερνήσεις των χωρών», μετατράπηκαν σε «διαχειριστές των κρατών» και πασχίζουν να ανταπεξέλθουν στις περιστασιακές καταιγίδες και στις κρίσεις, παραπαίοντας από τη μία αυτοσχέδια εκστρατεία στην άλλη και από τη μία σειρά μέτρων «έκτακτης ανάγκης» στην άλλη. Το μόνο που τους ενδιαφέρει και που ονειρεύονται, ως διαχειριστές, είναι η παραμονή στην θεσούλα. Ακριβέστερα, να παραμείνουν στρατιώτες της εξουσίας, αφού γνωρίζουν ότι μόνο ως τέτοιοι μπορούν να πορευτούν. Σε αντίθετη περίπτωση, θα παραμείνουν πολιτικοί του κενού και ως γνωστόν η εξουσία αποστρέφεται το κενό. Στερούνται μακροπρόθεσμων προγραμμάτων, φιλοδοξιών και κυρίως οραμάτων για μια ριζοσπαστική επίλυση των όποιων προβλημάτων που δυστυχώς για όλους εμάς τους υπόλοιπους επανεμφανίζονται. 

Η κατασκευή των εχθρών της κοινωνίας στοχεύει στην δημιουργία του απόλυτου «κακού». Το «κακό» έχει την ικανότητα να δημιουργεί την αίσθηση του κλειστού χώρου αλλά και να μεταμορφώνεται  ταυτόχρονα σε μία σοβαρή απειλή. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι διαχειριστές δημιουργούν καταστάσεις, επεμβαίνουν σε θεσμούς αλλάζοντάς τους, περιορίζουν κεκτημένα χρόνων αλλά και ανθρώπινα δικαιώματα ώστε να αναγκάσουν την κοινωνία να κάνει ανακωχή με το κακό πιστεύοντας ότι θα σωθεί. Αυτό είναι ψέμα. Στην πραγματικότητα, το κίνητρο πίσω από την ανακωχή είναι το να παραμείνει η κοινωνία σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης προκειμένου να χειραγωγείται ευκολότερα. Ο Covid είναι εδώ. Υπάρχει πραγματικά και αφαιρεί καθημερινά ανθρώπινες ζωές. Αυτή είναι η αλήθεια. Οι διαχειριστές κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να σώσουν τις ανθρώπινες ζωές. Αυτό είναι ψέμα. Τα νούμερα είναι αδιάψευστα!! Από 13 Μαρτίου  μέχρι 13 Οκτωβρίου του 2020 είχαμε συνολικά 462 θανάτους. Σήμερα έχουμε 9.950. Στο δεύτερο κύμα που οι διαχειριστές είχαν τον χρόνο να προετοιμαστούν έχουμε 9.448 περισσότερους νεκρούς. Άρα το επιχείρημα  πως ότι κάνουν έχει στόχο το να προστατέψουν τις ανθρώπινες ζωές, καταρρίπτεται από την ίδια την πραγματικότητα. Ο βασικός στόχος είναι η χειραγώγηση του πλήθους μέσο της έννοιας του επείγοντος και της κατάστασης εξαίρεσης. Εδώ έχουμε να κάνουμε συνεπώς, με αυτό που αποκαλείται «ψέμα με την μορφή της αλήθειας»: ακόμα και αν αυτό που λέω είναι αντικειμενικά αληθές, το κίνητρο που με κάνει να το λέω είναι ψευδές. Η μεγάλη διαφορά στον αριθμό των  νεκρών μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κύματος αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι η ανθρωπιστική αίσθηση του επείγοντος μεσολαβείται και επικαθορίζεται από σαφείς πολιτικές σκοπιμότητες.
(Εδώ ίσως χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς το γιατί δεν αναφέρεται ποτέ από τα ΜΜΕ ο αριθμός όσων έχουν αναρρώσει. Η απάντηση είναι ότι κάτι τέτοιο προσδίδει ελπίδα στην όλη κατάσταση και οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ευκολότερα το ψέμα. Εμείς έχουμε μέχρι σήμερα 331.730 κρούσματα με 9.950 θανάτους και ανάρρωσαν 285.692. Η Μαλαισία με τον τριπλάσιο από εμάς πληθυσμό, έχει 390.252 κρούσματα με μόνο 1.426!!! θανάτους ενώ ανάρρωσαν 365.900. Την διαφορά των στοιχείων θα έπρεπε να την τρίψει κάποιος στη μούρη όσων βγαίνουν στα εξαρτώμενα ΜΜΕ και μας κουνούν το δάχτυλο, φωνάζοντας άγρια και δυνατά. Τα στοιχεία αυτά υπάρχουν στο διαδίκτυο και μπορεί ο καθένας να τα δει.)

Έχουν περάσει 11 χρόνια από την πρώτη φορά που έγραψα ένα παρόμοιο κείμενο (https://vagellis.wordpress.com/2010/02/14/19/) και τίποτε δεν άλλαξε στην συμπεριφορά των ανθρώπων. Παραμένουν δύσμοιρο, ανήμπορο και ετερόνομο πλήθος. Εκείνο που άλλαξε δραματικά είναι η συμπεριφορά των διαχειριστών που πλέον κάνουν κυριολεκτικά ό,τι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αφού πρώτα κατάφεραν να μας χωρίσουν και να μας κάνουν αντίπαλους, στην συνέχεια μας έβαλαν όλους σε ένα δωμάτιο και είναι έτοιμοι να γυρίσουν το κλειδί και να μας κλειδώσουν για πάντα μέσα, παρακολουθώντας μας να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο. Δεν έχει σημασία αν το κλείδωμα είναι προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά. Παραμένει κλείδωμα. Μπήκαμε όλοι στο δωμάτιο επειδή ακριβώς φοβηθήκαμε και τώρα περιμένουμε στωικά να μας κλειδώσουν. Όταν τελειώσει όλο αυτό και αρχίσουμε πάλι να πηγαίνουμε για καφέ, φαγητό αγορά ρούχων και κινητών τηλεφώνων, μιας και αυτή είναι όλη η καΐλα μας, τότε, ίσως, θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε το τι πραγματικά έγινε. Προσωπικά εύχομαι, αν ζω σε δέκα χρόνια από σήμερα, να μην ξαναγράψω πάλι ένα κείμενο παρόμοιο με αυτό.  Ως τότε, θα συνεχίσω να πορεύομαι έχοντας πάντα ως οδηγό μου την ρήση του φίλου μου του Κορνήλιου: «Ο Άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ιστορία του».