Όλοι αυτοί οι… «χωρίς».

Πριν μερικά χρόνια , περπατούσες στο δρόμο και δεν έβλεπες κανέναν από «αυτούς» , παρά μόνο κανέναν εδώ και εκεί καθιστό , στο πεζοδρόμιο πολυσύχναστων δρόμων . Άλλες φορές , τριγύριζαν στις καφετέριες ζητώντας από τους θαμώνες χρήματα , πριν προλάβουν να τους διώξουν οι ιδιοκτήτες . Είχαμε συνηθίσει την παρουσία τους και πολλές φορές δεν τους δίναμε τίποτε γιατί… «μας τα είχανε πρήξει» . «Είναι τεμπέληδες και δεν πάνε να δουλέψουν . Τους αρέσει να τους τρέφουν οι άλλοι . Βάζουν τα παιδιά τους να ζητιανεύουν την ίδια στιγμή που αυτοί κάθονται σε καφενεία και πίνουν μπύρες» . Ήταν οι αποκαλούμενοι «γύφτοι» ή κάτι «τελειωμένοι Αλβανοί». Μόνον αυτοί έκαναν αυτή τη δουλειά . Κάπως έτσι σκεφτόμασταν , χωρίς να φανταστούμε ότι κάποια στιγμή «αυτοί» θα γίνουν τόσοι πολλοί . «Αυτοί» , είναι πλέον , οι φτωχοί .

Διώξτε τους παρείσακτους.

Παρείσακτος : Κάποιος που φτάνει σε ένα μέρος αλλά δεν αποτελεί μέρος αυτού του μέρους . Αυτό ακριβώς είναι όλοι αυτοί που σήμερα έχουν αναλάβει το ρόλο της κυβέρνησης . Είναι οι παρίες , οι «δημοκρατικά παρείσακτοι» . Είναι οι άνθρωποι που μας θυμίζουν το παρελθόν που θέλουμε να ξεχάσουμε και το μέλλον που δεν θέλουμε να έχουμε . Η παραμονή τους πρέπει να κηρυχθεί προσωρινή , αν θέλουμε η δική μας να διαρκέσει αιώνια . Ο τρόπος με τον οποίο κατέλαβαν την εξουσία οι «τιμαριώτες των αγορών» , ξυπνά αναμνήσεις που πασχίσαμε σκληρά να ξεχάσουμε . Δεν υπάρχει καμία θέση για τους παρείσακτους αλλά ούτε και κάποιος σκοπός για να υπάρξουν . Ο Ευρωπαϊκός Ολοκληρωτισμός όμως μας γέμισε τέτοιους . Γέννησε τις ορδές των «δημοκρατικά παρείσακτων».

Τί έπαθε ο Θεός ;

Τί έχει πάθει ο Θεός ; Δεν μας λυπάται καθόλου ; Εμάς ; Τους αγαπημένους του ; Τί μας έχει στείλει αυτά τα απολειφάδια να μας κυβερνούν ; Πόσες αμαρτίες έχουμε κάνει , και πόσο σοβαρές , που δεν μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι ; Από το κακό στο χειρότερο πηγαίνουμε . Ακόμα και τώρα που προκειμένου να πάρουμε λίγη από την εύνοιά του , βάλαμε τον Καρατζαφέρη στην Κυβέρνηση . Τελικά όμως μέχρι και ο απεσταλμένος του Θεού , τα βρόντηξε , είπε κάτι , μα κάτι αινιγματικές παπάρες και αποχώρησε , προσφέροντας μας , άλλη μία υπέροχη κυβίστηση(κωλοτούμπα στα νέα Ελληνικά). Τελικά , τί έχει πάθει ο Θεός ;

7.

Όσους είναι απρόθυμοι ή ανήμποροι να συμβαδίσουν με τις όποιες θεωρήσεις των κινημάτων ενάντια στον καπιταλισμό και στα παρακλάδια του , τους θεωρώ περιφρονητέους . Τους εντάσσω στην συλλογική εικόνα των συνενόχων . Τους αρνούμαι το δικαίωμα να έχουν πολιτική κρίση από τη στιγμή που υποστηρίζουν και εκφράζουν ένα παρελθόν που «τους αφαίρεσε το δικαίωμα στο να έχουν δικαίωμα». Το μοναδικό χρήσιμο στοιχείο που έχει το παρελθόν που υπηρετούν είναι το ότι μπορεί να σε μάθει ποιους κανόνες πρέπει να παραβείς και ποια σύνορα είναι αναγκαίο να παραβιάσεις .

6.

Όσοι επιμένουν να υπηρετούν την «κληρονομημένη σκέψη»  είναι ένοχοι ή βολεμένοι . Ακούγεται λίγο φασιστικό αυτό που γράφω ; Ίσως . Μα δεν γνωρίζω ακόμα , το πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις ένα ολιγαρχικό καθεστώς χρησιμοποιώντας δημοκρατικές διαδικασίες .  Το περιορισμένο εύρος της φαντασίας μας σε ότι αφορά τις επιλογές αντίδρασης και αντίστασης , ορίζεται πολύ εύκολα από το γεγονός ότι προσπαθούμε να αντισταθούμε απέναντι σε ένα ολιγαρχικό καθεστώς , χρησιμοποιώντας δημοκρατικές διαδικασίες . Είναι αστείο και μόνο να το λες . Από τη στιγμή που έχουν καταλυθεί όλες οι δημοκρατικές διαδικασίες και οι οικονομικοί ηγεμόνες διορίζουν πλέον και στα κράτη , τούς υπαλλήλους τους σε θέσεις κυβερνητικών  , ο συμβολισμός και μόνο μιας τέτοιας πρακτικής σημαίνει το τέλος της πολιτικής όπως τη γνωρίζαμε . Εμείς , από την άλλη συνεχίζουμε να κάνουμε πορείες , συγκεντρώσεις και συζητήσεις υψηλού επιπέδου για τους λόγους που μας οδήγησαν εδώ , και για το αν θα μπορέσουμε να μην πληρώσουμε το «χαράτσι» .

4.

Η αλήθεια είναι πως όλοι εμείς που αντιμαχόμαστε τον καπιταλισμό , τις αγορές και τους οικονομικούς ηγεμόνες , οφείλουμε ένα «ευχαριστώ» σε αυτό το σύστημα . Δίχως την κρίση και δίχως την εκ των άνω επιβολή αντιδημοκρατικών διαδικασιών και πρακτικών , η εμφάνιση και τα έργα των κοινωνικών κινημάτων θα ήταν αδιανόητα σε τόσο μεγάλη έκταση . Παρ’ όλες τις διαφορές τους , έχουν δύο κοινούς εχθρούς τους οποίους προσπαθούν να αντιμετωπίσουν : την αναπαραγωγή και διαιώνιση ενός παγκοσμιοποιημένου συστήματος οικονομικών και πολιτικών εξουσιών δηλαδή την κοινωνία της οικονομικής ολιγαρχίας και την περίφημη «θετική κοινή γνώμη».

5.

Η «θετική κοινή γνώμη» είναι για την οικονομική ηγεμονία , η ορθά σκεπτόμενη κοινή γνώμη . Αποτελείται από τους απανταχού θεατές των καναλιών των εργολάβων , αυτών που θεωρούν τους εαυτούς τους «ιδιοκτήτες της κοινωνίας» . Οι θεατές ταυτίζονται με τους ταγούς του καπιταλισμού , είτε από ίδιον συμφέρον , είτε από φόβο . Καμιά φορά και από θαυμασμό απέναντι σε αυτούς που κρατούν την κοινωνία στο «ένα τους χέρι» . Ο θεατής-εχθρός των κινημάτων πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται η οικονομική ολιγαρχία , αφού στην πραγματικότητα αποτελεί την κινητήρια δύναμή της και φυσικά αναπόσπαστο κομμάτι της . Τα κινήματα πρέπει να επιβάλλουν τον εαυτό τους αλλά και την προσφορά τους απέναντι σε μία διστακτική , εχθρική , ή αδιάφορη απέναντί τους , «κοινή γνώμη» .

3.

Οι άνθρωποι που δεν θέλουν την αρετή αλλά ούτε και τον τρόμο , θέλουν ένα μόνο πράγμα : τη διαφθορά . Αυτό ακριβώς μας ζητούν σήμερα οι «ιδιοκτήτες της κοινωνίας» . Να συναινέσουμε σε ένα είδος γενικευμένης πνευματικής διαφθοράς . Με ποιον τρόπο μπορούμε εμείς να αντισταθούμε απέναντι σε κάτι τέτοιο ; Με το να επιδείξουμε θάρρος υπερασπίζοντας και κάνοντας πράξη τις ιδέες μας . Να επαναϊεραρχήσουμε τις αξίες μας και τις αρχές μας . Να θεμελιώσουμε έναν νέο λόγο απέναντι στον ισχυρό λόγο της οικονομικής ολιγαρχίας . Να βρούμε τους τρόπους που θα μας δώσουν δύναμη να δηλώσουμε αυτό που σκεπτόμαστε , αυτό που θέλουμε , αυτό που φανταζόμαστε . Υπάρχουν όμως δύο ερωτήματα που πρέπει πρωτίστως να απαντηθούν : Έχουμε θάρρος ; Έχουμε ιδέες ;

2.

Ο αριθμός των ανθρώπων τους οποίους ο καπιταλισμός καθιστά περιττούς , αυξάνεται ασταμάτητα και σήμερα κοντεύει να ξεπεράσει την ικανότητα διαχείρισής τους σε ολόκληρο τον πλανήτη . Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ο καπιταλισμός να πνιγεί στα απόβλητα που ο ίδιος παράγει . Δείχνει πως πλέον δεν μπορεί να τα αφομοιώσει , αλλά , δυστυχώς γι’ αυτόν , ούτε να τα εξαφανίσει . Η «τοξικότητα» των αποβλήτων συνεχώς αυξάνεται και μοιάζει να μπορεί να καταστρέψει τον καπιταλισμό . Ακόμα δεν έχουμε αρχίσει να βλέπουμε ή να αντιλαμβανόμαστε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες από τις αυξανόμενες μάζες των ανθρώπινων αποβλήτων στις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες της συνύπαρξης των ανθρώπων σε πλανητικό επίπεδο . Η σημερινή κοινωνία δημιουργεί έναν «περίφρακτο χώρο» εντός του οποίου επιδιώκονται η οικονομική και κοινωνική ισορροπία . Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να αφομοιωθούν στις δομές της «κανονικής» ζωής και να γίνουν «χρήσιμα» μέλη της κοινωνίας , απομακρύνονται και μεταφέρονται εκτός του περίφρακτου χώρου . Η κατάταξη στην κατηγορία του απόβλητου δεν παραμένει ποτέ μία αθλιότητα περιορισμένη σε ένα σχετικά μικρό μέρος του πληθυσμού . Είναι μία δυνητική προοπτική για τον καθένα . Γίνεται το ένα από τα δύο άκρα μεταξύ των οποίων η παρούσα και η μέλλουσα κοινωνική θέση του καθενός «πηγαινοέρχεται» .

1.

Οι μνήμες ζουν και μέσα στα αποκαΐδια . Κάποια στιγμή από μόνες τους εμφανίζονται . Πότε όμως ; Όταν θα είναι πια αργά ; Ή μήπως ποτέ δεν είναι αργά ; Ξαφνικά ανακαλύψαμε τους άστεγους . Ξεχάσαμε πως υπάρχουν εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια σε όλες ανεξαιρέτως τις πεφωτισμένες κοινωνίες της Δύσης . Τους βλέπαμε λίγο ή πολύ να περιφέρονται στους δρόμους των μεγαλουπόλεων , να ζητιανεύουν ή να κοιμούνται κάτω από γέφυρες . Τους κοιτάζαμε αλλά δεν τους βλέπαμε . Δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα έρθουν τόσο πολύ κοντά μας , σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα . Δεν γνωρίζαμε τί να κάνουμε .  Και να !! Ήρθε το radio Αρβύλα να κλάψει γι’ αυτούς , να λυπηθεί , και να συγκλονιστεί που τελικά ο αριθμός αυτών των ανθρώπων συνεχώς μεγαλώνει . Συγνώμη , αλλά πρέπει να διακόψουμε για διαφημίσεις .